Son zamanlarda sizi satın aldığınız araç ile tanıyoruz. Fakat Türkiye ve yurtdışında yaptığınız seyahatleriniz de mevcut. Hatta bunları hem Instagram hem de YouTube hesabınızdan takipçilerinizle paylaşıyorsunuz. Bize biraz kendinizi anlatır mısınız? Oralarnereler kimdir?
Herkese merhaba! Oralarnereler, İdil ve Burak’ın yaşam felsefesidir. Gezgin ruhlu iki aşık olarak, “gezin, gezin, dönün” mottosuyla hem Türkiye’yi hem de dünyayı keşfetmeye çalışıyoruz.
Ben İdil, klinik sağlık psikoloğuyum. Eşim Burak ise marangoz, iç tasarımcı ve kafe-restoranlara danışmanlık yapıyor. Amacımız, sevgiyi, paylaşmayı, takım çalışmasını ve insanlarla sohbetin ne kadar güzel olduğunu anlatmak. Bu süreçte, yüreklere dokunarak kültürümüzü de tanıtmaya çalışıyoruz.
Pandemi öncesinde karavan hayali olan insanlar vardı ama artık artış çok daha fazla. Herkes izole yaşamak, doğada olmak istiyor. Sizin karavan tutkunuz nasıl başladı?
Pandemi öncesinde de aslında bu yaşam tarzına yakındık. Türkiye’deki uzun yürüyüş rotalarını (Likya Yolu, Kaçkar Yolu, Troya Yolu) keşfetmeye çalışıyorduk. Özellikle Likya Yolu’nun 310 km’sini tamamladık.
Troya Yolu’nun başlangıcında, Troya adını verdiğimiz köpeğimizle karşılaştık. Bu sevimli dostumuz, bizi 60 km boyunca takip etti. 5 gece çadır kurarak, 2 gece otelde kaldık. Onun bizimle bağ kurduğunu hissettik ve sonunda İstanbul’a dönerken onu da yanımıza aldık. Bu süreç, karavan hayalimizin erkene çekilmesine neden oldu. Troya ve kedimiz Pars ile daha özgür bir yaşam sürmek istedik.
Mercedes 302 ile bir nesil unutulmaz anılar yaşamış. Kimi babasından, kimi dedesinden 302 tutkunu pek çok insanla da karşılaştınız, fikir alışverişinde bulundunuz. İnsanların 302 anıları ve hayranlığı size nasıl etkiledi?
Alışkanlıklar ve tutkular, insanların kimliğini oluşturan önemli unsurlardır. Biz, 302 yani “Göçebe” olarak adlandırdığımız otobüsümüzle insanların anılarına ne kadar bağlı olduğunu bir kez daha keşfettik.
Bir dönemin efsanesi olarak kabul edilen bu otobüs, birçok hikaye barındırıyor. Zamanında insanlar için tabut ya da gelinlik olabilmiş. Bu araç, insanları bir araya getirmiş. Onların hikayelerini dinleyince, kendinizi o otobüsün bir koltuğuna oturmuş gibi hissettiriyor. Anılar, sanki bir çerçeve içinde yeniden canlanıyor. Özellikle ruhu olan bir aracın, bizim ilk yuvamız olacak olması, bu durumu daha da heyecanlı kılıyor. İnsanlar da bu hayalimizi duyunca, kendilerini bu yolculuğun bir parçası olarak görüyor ve bu da mutluluğun paylaşıldıkça arttığını gösteriyor.
Karavanı bulma ve alış sürecinizi de bize anlatır mısınız?
Aslında, 10 dakikada görüp aşık olduk ve hemen karar verdik. Sempatik yapısı ve yuvamız olacak olması bizi duygulandırdı. Hiç paramız yokken, bir abimizden borç alarak 3 gün içinde Konya’ya gidip “Göçebe”yi aldık.
Karavan tamamlandıktan sonra onunla ilgili planlarınız neler? Sabit bir yerde uzun süre konaklama mı yapacaksınız yoksa her yeri onunla beraber mi gezeceksiniz?
Planımız, önce ülkemizi şehir şehir, ilçe ilçe gezmek; ardından da dünya turuna çıkmak. Çok sevdiğimiz yerlerde 10 gün bile kalabiliriz. Spontane bir şekilde yaşayıp, her anın tadını çıkarmayı düşünüyoruz.
Maliyet ve bütçenizi nasıl ayarlıyorsunuz? Her şey tahmin ettiğiniz gibi mi gidiyor?
Şu anda daha 40 gün oldu. Süreç, tahmin ettiğimizden daha da güzel ilerliyor. Karşılaştığımız ustalar ve sponsorluklarla bütçemizin altında işler yapabileceğimizi gördük. Bütçemiz, mevcut iki kişilik aracımızı satıp bu otobüs evimizi oluşturmak üzerineydi. Ancak, bu sürecin daha kolay ilerlediğini gözlemliyoruz.
Karavan bakıldığında boyut olarak bize büyük görünüyor. Sizin gibi bu tarz büyük bir aracı karavan yapanlardan aldığınız fikirler var mı? Kolaylık ve zorlukları neler?
Evet, biraz büyük görünüyor. Ancak bizim için bu pek sorun değil. Yaşam tarzımızı ona göre uyarlamayı düşünüyoruz. Diğerlerinden elbette bilgi alıyoruz. Ancak, her karavan kişiye özeldir; bu nedenle herkesin deneyimi farklılık gösterebilir. Park sorunu hakkında birçok insan merak ediyor. Elektrikli motor ve bisiklet ile ulaşımı kolaylaştırmayı planlıyoruz.
Türkiye’de karavan sektörü son yıllarda güzel gelişmeler yaşadı. Fakat kamp alanlarında hala eksiklikler mevcut. Siz konaklamanızı nasıl yapmayı planlıyorsunuz? Kamp alanlarında mı yoksa doğal ortamda mı yapmayı tercih edeceksiniz?
Karavan kamp alanları için Türkiye’de kısıtlı yer ve olanak var, bu maalesef bir gerçek. Bunu geliştirmek ve daha iyi yerlere getirmek tüm karavancıların elinde. Şu an Göçebe’yi karavanımızı yaparken, belediyelerle de istişare yapıyoruz. Bu konuyu geliştirmek için elimizden geleni yapacağız.
Tam zamanlı karavanda yaşama fikri çok heyecan verici. Her sabah farklı bir manzara ve farklı bir macera aynı zamanda. Alışılmış konfor alanından çıkıp, bambaşka bir yaşam şekli. Bu hayatın sizi zorlayabileceğini düşündüğünüz yönleri var mı?
Biz zaten her ayın 15-20 günü evimizde olmuyoruz. Yollarda, dağlarda kamp yapıyoruz ya da keşiflerde bulunuyoruz. Çok farklı bir yaşama geçmeyeceğimiz için, sadece kıyafet dolabımız biraz daha küçülecek. Dolabı küçültmek sorun olmayacak, çünkü son yıllarda aynı kıyafetleri giymeye başladık.
Ayrıca, yeniliklere açık, konforlu ve minimal bir karavan yapmayı planlıyoruz. Bu sayede, evdeki huzurumuz ve güvenimizden uzak kalmayacağız. Hatta inanıyoruz ki, birçok kişiye de ilham vererek hayallerini gerçekleştirmelerine yardımcı olacağız.
Tahmini olarak sizi ne zaman yollarda görebiliriz? İlk rotanızla ilgili planlarınız var mı?
Kısmetse nisan-mayıs ayları gibi her şeyin tamamlanmasını bekliyoruz. Gelinlik ve damatlığımızı giyerek, bir dağın zirvesinde sevdiklerimizle yeniden evlenmeyi planlıyoruz. Daha önce metro ile gittiğimiz nikahımıza, bu sefer Göçebe ile gideceğiz.
Sizin gibi kendi karavanını kendi yapmak isteyenlere ve tam zamanlı karavan hayatına geçmek isteyenlere ne tavsiye edersiniz?
Tam zamanlı karavanda yaşamak isteyenlere henüz bir şey diyemeyiz, çünkü bunu tam olarak deneyimlemedik. Ancak daha önce çeşitli karavan tarzları ile karavancılık yaptık. Kendilerini iyi tanımaları ve ihtiyaçlarını anlamaları çok önemli. Kimine küçük bir karavan yeterken, diğerine büyük bir karavan işkence olabilir. Hayallerimizi gerçekleştirmek için çok uzun bir ömrümüz yok. Biz 36 yaşındayız. Bir bu kadar daha yaşayabileceksek, hayallerimizi geciktirmememiz gerektiğini öğrendik. Nefes aldıkça umut hep var, fakat bizlerin de harekete geçmesi gerekiyor.
