Yönetmen Erün, uzun yıllardır engelli bireyleri bahis edinen belgesel sinemalarıyla çok fazla kişinin hayatına dokunuyor. Kendisini evvelki sinemalarından olan “Dişçinin Korkusu” belgeseliyle tanımıştım. Hatice Özkan da o sinemayla tanımış. Akabinde Erün’e ulaşarak öyküsünü anlatmak istediğini söylemiş. Erün, “Evlerine gittim, bir köşedeki koltuğa oturdum ve kaldım” diyerek belgeselin nasıl hayata geçtiğini anlatıyor. Hatice, SMA hastası; bedenindeki hiçbir kası hareket ettiremiyor. Yalnızca görüyor ve konuşabiliyor. Kendisine en fazla 7 yaşına kadar yaşar denilirken bugün 42 yaşında, altı lisans, iki yüksek lisans diploması ve sertifikaları var. Son olarak da artık devlet memuru ve ders veriyor.
Belgeselde Hatice’nin çocukluğundan bu yana uğradığı haksızlıklara rağmen hiçbir vakit hayattan kopmayışını ve inatla hudutları aşmaya çalışmasını çok net görüyoruz. Bunun yanı sıra Hatice’nin ince zekâsı ve esprileri de kişiliği hakkında bize bilgi veriyor. Hatice Özkan, “İnsanlar beni izlesin istedim. Bunu da en hakikat kişi ile yapmam gerekiyordu. Beni anlaması gerekiyordu. Murat ağabey birinci ziyarete geldiğinde sohbet ettik, ben ne hayal ettiğimi ona anlattım, beni anladığını gördüm ve anlamış” diyor.
MÜCADELE…
Erün ise sinemanın tek şahısla anıldığını fakat Hatice’nin gayretinde onu yalnız bırakmayan anne ve babasının da emekleri göz önünde bulundurulduğunda bu sinemanın aslında üç kişinin sineması olduğunu lisana getiriyor. Erün’ün belgesellerinde parmak basmaya çalıştığı bir nokta da engelli bireylerin ailelerindeki çarpıcı bir gerçek. Engelli bireylerin babalarının yüzde 95’i çocuğuna bakmıyor, hatta kaçıyor. Bireyler birçok vakit annelerinin tek başına gösterdiği gayretle yaşıyor. Lakin Hatice’nin ailesinde bu kelam konusu değil. Annesi Döndü Özkan ile birlikte babası Murat Özkan en büyük destekçileri. Hatice’yle birlikte onlar da büyük bir alkışı hak ediyorlar.
Erün’ün belgeselleri yakında Vimeo isimli internet sitesi üzerinden de izlenebilecek.
