David Lumb | BBC Midlands Today
Simon Ruscoe’nun ailesi, davranışlarındaki değişimin başlangıçta iş stresinden kaynaklandığını düşünmüştü. Ancak, babalarına 55 yaşında konulan Alzheimer teşhisi, bu iki kardeşin hayat tarzlarını ve kariyer planlarını köklü bir şekilde değiştirmelerine neden oldu. Peki, bir ebeveyninize bakıcılık yapmak nasıl bir deneyimdir?
Simon Ruscoe, 2015 yılında alışılmadık davranışlar sergilemeye başladığında ailesi, bu durumu yoğun iş temposuna bağladı. Aktif bir yaşam tarzına sahip olan Simon, zamanla bazı şeyleri unutmaya ve kelimeleri telaffuz etmekte zorlanmaya başladı. Aynı zamanda, yolunu bulmada da sıkıntı çekiyordu. Yıllar süren tetkiklerin ardından 2020 yılında erken evre Alzheimer teşhisi konuldu. O yılın Ekim ayında bilişim sektöründeki yöneticilik işini bırakmak zorunda kaldı ve bu durum ailenin hayatında büyük bir değişim yarattı.
Simon’ın 21 yaşındaki oğlu Oliver, “Babamın Alzheimer olduğunu öğrendiğimde bunu başkalarıyla paylaşmaya cesaret edemedim,” diyor. “İnsanların benim için üzülmesini istemedim.”
BBC’ye göre, babalarının durumu kötüleştikçe Oliver ve 26 yaşındaki ağabeyi Alex, daha fazla sorumluluk üstlenmek zorunda kaldı. Artık yemek yemekten giyinmeye kadar her şey zorlaşıyordu. Oliver, “En yıpratıcı olanı, en basit şeyler,” diyor. “Güneş kremi sürdüğünden emin olmamız gerekiyor. Bara gittiğinde doğru içkiyi ve yemeği alması için siparişi bizim vermemiz gerekiyor.”
Teşhisten önce kendi evine taşınan fakat babasının hastalığını öğrendikten sonra aileye geri dönen Alex ise, “Giyinmesi için temiz bir çift çorap bıraksak da gidip eski çoraplarını giyiyor,” diyor. Ve ekliyor: “Tuvalete ihtiyaç olup olmadığını hatırlatmamız gerekiyor. Bazen huzursuzca hareketler yaptığını görüyoruz, aslında bir şeyin yolunda gitmediğini ama bunun ne olduğunu bize ifade edemeyecek kadar yetersiz olduğunu biliyoruz.”
Çocuklar, babalarına bakabilmek için sosyal hayatlarını da değiştirmek zorunda kaldı. İki kardeş, kariyerlerinde fedakarlıklar yapmak zorunda kaldı. Tam zamanlı bir devlet memuru olan Alex, mesai saatlerini azalttı ve sağlık sistemine kayıtlı bir bakıcı oldu. Bir süpermarkette yarı zamanlı asistanlık yapan ve tren makinisti olma hayali kuran Oliver ise, evine uzak işlere başvurmamaya karar verdi. Sosyal hayatlarını da değiştirdiler: Arkadaşlarıyla tatil yapmaktansa ailece tatillere öncelik vermeye başladılar. Arkadaşlarını dışarıda görecekleri zamanlarda ise, babalarını da yanlarında götürme kararı aldılar.
Anneleri Emma, dinlenebilmesi için bakım sorumluluklarını kardeşler arasında paylaştırdı. Emma, “Oliver ve Alex bu süreçte inanılmaz yardımcı oldular,” diyor. “Onların yardımı olmasa Simon’a evde bakamazdım. Bununla başa çıkamazdım. Ailesinden destek almayan insanlar bunu nasıl yapıyor, tahmin edemiyorum. Onlarla gurur duyuyorum.”
Oğulları, babalarının en basit işleri bile yapamaz hale gelmesinin kendilerini “mental olarak yıprattığını” belirtiyorlar. Ancak, çocukluklarında kendilerine “müthiş bir baba” olan Simon’a aynı şekilde yaklaşmak istiyorlar. Zorluklara rağmen bu durumun aileyi daha da bir araya getirdiğini hissediyorlar. Oliver, “Babamız bizimle olduğu ve mutlu olduğu için minnettarız,” diyor. Alex ise, “Bazı yaşıtlarımın ebeveynleri artık hayatta değil. Bu yüzden babam hâlâ yanımızda olduğu için minnettarım,” diyerek hislerini ifade ediyor. “Yapabildikleri bariz bir şekilde azalıyor, evet, ama onu yüzde 75 veya yüzde 50 kapasiteyle de olsa yanımızda istiyorum.”
